Versbegoten Bloemekens,

Het was een weekendje bang naar de lucht kijken, maar de weergoden bleken in ruil voor twee pintjes en een bordje kaas bereid om het even droog te houden. Niet dat we het vrijdag gemerkt zouden hebben, want ondergetekende zat om iets na zes al met zijn gezicht in z’n kommetje eten. Wat onze beaat glimlachende gelegenheidskok Mostafa daar in had gelepeld bleek immers om er vingers, armen en – als we dan toch bezig zijn – alle ledematen bij af te likken. Niet alleen slaagde deze wonderbaarlijke man iets met prei te doen dat mij terstond de platgekookte zooi uit mijn kindertijd deed vergeten, voor de couscous met tonijn en salade die daarna volgde zette ik met plezier even mijn principes over het eten van uitstervende diersoorten opzij. Sorry, jongens. Morgen ga ik weer verder met jullie redden, beloofd.

Daarna was het tevreden onderuitzakken en kijken naar Life of Pi – schijnt het, want deze jongen ging thuis nog even bekomen. Net terug van reis, weetjewel.

Zondag

Zondag waren we er echter wel vroeg bij. In normale omstandigheden zou de couch potato die ik ben in een boogje om iets dat als ‘fietsdag’ aangegeven staat heen lopen – nou ja, slenteren. Dat, en ik ben – en dat blijft netjes tussen ons – ook wel een beetje bang van clowns. Een beetje veel, eigenlijk. Maar aangezien er dorstigen gelaafd dienden te worden en mijn naam op de shiftlijst stond…

Gelukkig zat de sfeer op UCOété al helemaal goed bij mijn aankomst. Was het de vreugde om de verjaardag van kleine Roxy? Was het het suikergehalte van Stefaans overheerlijke taarten? Was het de zon die op haar eigenste weekdag eindelijk nog eens haar best deed? Ik weet het niet precies, maar het terras zat vol, en clown Piet bleek helemaal niet zo akelig als eerst gevreesd. Dat de roodneuzige man wonderlijke dingen met lucht en rubber kon plooien maakte hem toch al een stuk sympathieker.

Bovendien stak de techniek een stokje voor een van de actiefste fietsgedeelten van de namiddag. U kent die uitdrukking waarin alles op rolletjes loopt? Niet op UCOété dus, waar de fiets eerst niet op de rollen paste en het meettoestel vervolgens niet thuis gaf. Gelukkig was het enthousiasme van organisator Pieter niet stuk te krijgen: nog voor iemand ‘verzekeringspolis’ kon zeggen stuurde hij de aanwezige kinderen op een wilde wielerrace over het asfalt, en besteeg hij een gigantische mutant van een koersfiets die nadien op veel belangstelling kon rekenen.

Winnaars en verliezers konden zich daarna ook als wonderlijke fabeldieren laten grimeren.

En zo werd het eigenlijk best een fijne namiddag. We doen er volgende week nog eentje bij!