Beste Bloemekens,

Ik weet het, u hebt er even op moeten wachten, op dit slotverslag. Uw dienaar had het niet alleen druk, maar het viel hem ook lastig om dit laatste stuk te schrijven. Afscheid nemen is niet mijn sterkste kant, moet u weten. Maar welaan dan, borst vooruit: de notulen van het heerlijke laatste weekend op UCOété.

VRIJDAG

Vrijdag werd er voor de laatste keer gekookt in onze Bloemenkenstuin, en dat zouden we geweten hebben. Karlien tekende immers opnieuw present voor lege borden en volle magen met een stoofpotje van lam – zo eentje van de soort dat je onmiddellijk doet vergeten dat er kleine, wollige diertjes voor sneuvelden. Naar het schijnt was er ook een vegetarisch alternatief dat de moeite van het aanschuiven meer dan waard was. De politie vraagt getuigen daarvan om zich te melden.

Dat er daarna gemusiceerd zou worden vond uw dienaar een goede zet. Niet alleen verzacht muziek de zeden en de maag, de geschiedenis leert dat Laatste Avondmalen zonder dessertprogramma doorgaans faliekant aflopen. Dat Boer Stef & the Preacher Men beloofden om lokaal geteelde Bluegrass te brengen deed de arteriële sapjes van deze Americanafan nog een stuk sneller stromen.

Ik was duidelijk niet de enige met een verhoogde bloeddruk. Hoewel ze waarschijnlijk niet bovenaan uw lijstje met babysitters staan bleken deze ruige predikers niet alleen volwassen oren, maar ook kinderachtige beentjes te prikkelen. Hot-Dang, them fellaz done made a hell of a hootenanny! Een voorprogramma dat voor headliner 5 of 6 moeilijk te volgen zou zijn, dat stond vast.

De heren van 5 of 6 lieten dat echter niet aan hun hartjes komen. Dat hun babysitgehalte een stuk hoger ligt lieten ze het publiek snel vergeten met hun hoekige… nou ja, wat eigenlijk? Een beetje vanalles, met vooral vreemde teksten en een vleugje Spaans dat mij aan het Engels van Arnold Schwarzenegger deed denken. Nu is er de laatste tijd wel meer dat mij aan Schwarzenegger doet denken, dus zo vreemd is dat niet. Enfin, 5 of 6 was een beetje vreemd, een beetje geïmproviseerd, maar vooral heel plezant. Treffender kon een laatste band op UCOété niet zijn.

Daarna hebben we het nog flink laat gemaakt. Of wat dacht u?

 

ZONDAG

Dat de allerlaatste UCOété dag een heel andere dag zou worden bleek toen de eerste gasten arriveerden in de vorm van twee sympathieke legkippen. Die zouden een plekje krijgen in onze groenruilmarkt, een voorafje op UCO Den Hof, dat volgend jaar op de aanpalende Jan Yoenssite zal verrijzen.

Zodra die gevederde dames hun plek hadden gevonden en de markt Bloemekens-style gedecoreerd was kon er worden aangeschoven aan de picknick die door de wijkbewoners werd bijeengebracht. Lekker jongens, en dan was er nog een assortiment taart waar iedere suikerjunkie van droomt. Dat springkasteel moest het nog maar even zonder mij stellen.

Wachten was het echter vooral op de onthulling van de voorlopige plannen voor UCO Den Hof. Wat Els ons daar liet zien zorgde alvast voor jeukende vingers en herinneringen aan de geur van stalmest bij deze boerenkleinzoon. Een paar uur wroeten in de aarde en daarna een biertje in ons café? Volgend jaar kan het!

Wel eerst uw schoenen afvegen, dan.

Intussen kwam buiten de ruilhandel op de markt buiten goed op gang. Onderhandelen met Bert (die gehuld in een plotse rookwolk zijn blauwe kiel aantrekt en dan transformeert in Tuinder Bert) bleek echter geen eitje. Gelukkig waren de infobrochures van Velt en de voedselteams wel gratis, en was er troost te vinden bij de kippen. Dat die zich tot tweemaal toe aan een vermetele ontsnappingspoging waagden had daar niets mee te maken. Ik zweer het u.

En zo liep de laatste, maar dan ook echt de aller-allerlaatste dag van UCOété 2014 op zijn einde. De laatste stukken taart werden in monden gestopt, de laatste flessen frisdrank werden uitgeschonken, en de laatste stralen zon vielen op het terras.

Je was een mooi zomerlief, UCOété. Zien we elkaar volgend jaar nog eens?